Hoe loop jij het jaar uit?

 

Nog even en dan hebben wij weer allerlei goede voornemens. De decemberperiode leent zich er goed voor om zowel te reflecteren op wat er het afgelopen jaar goed en minder goed is gegaan als om vooruit te kijken naar 2018. Zoals bijvoorbeeld wat je graag anders zou willen aanpakken, wat je valkuilen zijn en hoe je die kunt vermijden.

Mijn oog viel op een gedichtje uit het Tibetaanse boek van Sogyal Rinpoche. Het beschrijft het proces van emotionele ontwikkeling waarmee we in onze levensloop te maken hebben en het schetst gewoontes die wij hebben. Het gedicht toont dat je kunt meebewegen met het leven zoals zich het aandient, dat je niet altijd te kiezen hebt in wát er op je pad komt maar wél de manier kunt kiezen waarop je daarmee omgaat.

Het gedichtje luidt als volgt:

Ik loop door een straat.

Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val erin.
Ik ben verloren…ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik eruit ben.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in…het is een gewoonte. Mijn ogen zijn open.

Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.

Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop eromheen.

Ik loop door een andere straat.

Ik wens iedereen gezellige feestdagen en

een gezond en gelukkig 2018!

Graag tot volgend jaar.